شعری از زکریا صادقی
دَمِ عَیدی دِلُن شادِن، یه رَسمِ جونِ هر سالِن
سِگینَی چیده خوشحالی دِلِ مَرد و زن و چوری
غُمُن کُلْ بی دَرَک بودِن، دِلُن سَرچَنگ و سَرحالِن
چه توی سَوزیِ جاز و چه توی گوستُنِ پُر یاو
به رُمبِن هرکُجا مالُن، تُوارِ چَنگِن و زالِن
زَمینْ هم مثلِ سَردارُنْ کَمَرصُحبَتْ خودی بَسته
دِلی وَر آسِمون داده کُلی گرمِ گپ و گالِن
کُلی صُحل و صَفا یَهته ،دگه کینَونِ پیراری
نوم و توار و نِشونی رو سَری گُم گار و بُنْبالِن
دگه یاوِ خوشی وَی غَم کِلِ هَم تویِ جو نارو
غَمُن کُلْ اَی جِلَو رَوتِن، خوشی کِلْ ما به دومالِن
چه اَی گَود و چه اَی بالا به چَهرِن هرکُجا مَردم
گروهِ آدَمون مِثْ مُرگْ اَی هَرسون و هر بالِن
دِلُن نَزدیکِ نَزدیکِنْ، دِلُن چَسپیدِهِن وَر هَم
دَمِ نوروز دِل دوری، کَسی ناکَن که ووبالِن
زکریا_ صادقی

